Η Ιστορία του Νίκου

Ο Νίκος ήταν ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι με ήσυχη ψυχή και μάτια γεμάτα απορίες. Στο σπίτι του, όμως, η ζεστασιά έλειπε. Ο πατέρας κυνηγούσε ασταμάτητα την καριέρα του, θεωρώντας πως τα χρήματα ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης προς την οικογένειά του. Η μητέρα, απογοητευμένη από τη δική της ζωή, ζούσε περισσότερο για τον εαυτό της, παλεύοντας να ξαναβρεί τη χαμένη νεότητά της , τα ανεκπλήρωτα της όνειρα ,αναζητώντας συνεχώς επιβεβαίωση έξω από το οικογενειακό σπίτι.

Οι καβγάδες ήταν συχνοί, όχι όμως δυνατοί· ήταν εκείνες οι παγωμένες σιωπές, τα ειρωνικά σχόλια, οι ματιές που δεν συναντιούνταν ποτέ. Κανείς δεν είχε χρόνο να ρωτήσει τον Νίκο πώς ήταν στο σχολείο(οχι τυπικά) ή αν χρειαζόταν βοήθεια με τα όνειρά του. Δεν βόλευε να δουν ότι σιγά σιγά ο Νίκος ένιωσε αόρατος. Έτρωγε μόνος του, περνούσε ώρες κλεισμένος στο δωμάτιό του, και ό,τι κι αν ένιωθε – λύπη, φόβο, μοναξιά – το κατάπινε χωρίς να το μοιράζεται με κανέναν.

(Φροντιζαν επίσης να τα εξηγήσουν και αυτά σαν εφηβικές συνήθειες, με φυγοπονία ερμήνευαν κατα πως βόλευε)

Μια μέρα, ο Νίκος βρήκε τη “συντροφιά” που έψαχνε. Κάτι μεγαλύτερα παιδιά από τη γειτονιά τον φώναξαν να κάτσει μαζί τους. Τον άκουγαν όταν μιλούσε, τον χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη και γελούσαν με τα αστεία του. Για πρώτη φορά ένιωσε πως ανήκε κάπου. Και όταν του πρόσφεραν το πρώτο τσιγάρο με χασίς, δεν το σκέφτηκε πολύ – ήταν σαν εισιτήριο για να μην είναι πια μόνος.

Από εκείνη τη μέρα, η κατηφόρα ήταν γρήγορη. Κάθε τζούρα τον έκανε να ξεχνάει τη σιωπή του σπιτιού του, κάθε ουσία να γεμίζει για λίγο το κενό που άφησαν οι γονείς του με τις λάθος προτεραιότητες και τον εγωισμό τους. Όμως το κενό μεγάλωνε, και ο Νίκος χανόταν όλο και περισσότερο μέσα του. Δεν θέλει και πολύ να χαθεί ένα παιδί όταν νομίζει ότι κατάλαβε πως πάνε τα πράγματα αλλά δεν είναι εκεί κάποιος με την αγνή πρόθεση , το ενδιαφέρον και την σωστή σχέση για να του το διορθώσει

Η ιστορία του Νίκου δεν είναι μοναδική· είναι η ιστορία κάθε παιδιού που αναζητά λίγη αγάπη σε λάθος μέρη, όταν δεν τη βρίσκει εκεί που θα έπρεπε – στο ίδιο του το σπίτι.Οι γονείς πρέπει να θυμούνται ότι δεν πρέπει να λειτουργούν μόνο κατα το δικό τους κριτήριο για το τι είναι ορθό, γιατί αν αυτό απέχει απο τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού…. Τοτε η ιστορία του Νικου επαναλαμβάνεται σε αλλά σπίτια με αλλά ονόματα με το ίδιο αποτέλεσμα.